ฉันยอมรับว่าฉันเคยอับอายในความอ้วนของตัวเอง เมื่อสมัยตอนเรียนมัธยมปลายฉันรู้สึกอายในรูปร่างของตัวเองทุกครั้งที่ส่องกระจก หุ่นที่ดูเหมือนท่อนซุง พร้อมกับค่าดัชนีมวลกาย (BMI) ที่เข้าข่าย “น้ำหนักเกินมาตรฐาน” และทุกๆ ครั้งที่ฉันเห็นเพื่อนผู้หญิงด้วยกันใส่ชุดนักเรียนแล้วดูดี เห็นเอวคอดเล็กๆ ของวัยสาวมันยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวด ว่าฉันคงไม่มีวันที่จะมีหุ่นแบบนั้นได้   

และแล้วก็มีเสียงๆ หนึ่งที่คอยคุยกับฉันว่า เมื่อฉันเข้ามหาวิทยาลัยฉันจะมีรูปร่างที่ดีกว่านี้ เวลาใส่ชุดนักศึกษาฉันจะดูดีและมีความมั่นใจ เสียงๆ นั้นคือเสียงของตัวตนของฉันที่คอยเตือนให้ฉันเห็นตัวเองในแบบที่อยากเป็น และกระตุ้นให้ฉันพยายามที่จะทำมันให้ได้ หลังจากนั้นฉันก็ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการรับประทานอาหาร ออกกำลังกาย พักผ่อนให้เพียงพอ และพยายามจัดการกับอารมณ์ของตัวเองไม่ให้เครียดหรือหมกมุ่นอยู่กับความกังวล หุ่นฉันไม่ได้ดีขึ้นภายในวันสองวันหรอก แต่มันค่อยๆ เห็นผลขึ้นเรื่อยๆ เมื่อฉันเอาใจใส่และให้ความสำคัญกับสุขภาพของตัวเองอย่างสม่ำเสมอ

แน่หล่ะ! มันเป็นเรื่องค่อนข้างยากในสังคมที่ “นิยมความผอม” หรือการถูกวิพากษ์วิจารณ์ที่เราไม่ PERFECT มันทำให้เราเสียความมั่นใจในตัวเองได้ง่ายๆ และการที่จะเปลี่ยนวัฒนธรรมทางความคิดก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันได้ง่ายๆ ซะด้วย แต่สิ่งที่เราทำได้คือเราควรรักและเคารพร่างกายของเราแล้วดูแลเค้าให้ดีที่สุด ไม่ว่าคุณจะมีรูปร่างแบบไหน และไม่ว่าคุณอยากจะเปลี่ยนแปลงหุ่นตัวเองให้เป็นแบบไหนก็ได้ตามที่ใจคุณปรารถนา ขอให้คุณยังคงมีความสุขกับการใช้ชีวิตในทุกๆ วันนี่แหละที่สำคัญ!

                                                                                                               23-05-2020